کد مطلب:2550 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:9

گنجینه پرسمان » اجتماعي و فرهنگي

نصيحتم نكنيد، آيه برايم نخوانيد، فقط بگوييد خدا چرا اين قدر بين بندگانش فرق گذاشته است؟!

فرق و تفاوت بين افراد يكنوع، طبيعي است و افراد هر نوعي از مخلوقات يك جور خلق نشدهاند، مثلاً همه ستارگان يك جور نيستند و حيوانات نيز متفاوت هستند.

مرحوم شهيد مطهري ميگويد: راز تفاوتها يك كلمه است: تفاوت موجودات ذاتي آنها ميباشد و لازمه نظام علت و معلول است.(1)

خداوند متعال همه اشيا را با اراده خود خلق كرد و هر كدام قدر و اندازه مشخص دارد: انا كل شي خلقناه بقدر و ما أمرنا الا واحدة كلمح بالبصر؛(2) ما همه چيز را با اندازه و قدر مشخص آفريدهايم و كار ما جز يكي نيست، همچون چشم بر هم زدن.

به موجب اين عقيده براي آفرينش، نظام خاص و قانون و ترتيب معيني است و اراده خدا به وجود اشياء عين اراده نظام است. از همين جا است كه قانون علت و معلول و يا نظام اسباب و مسببات به وجود ميآيد. معناي نظام اسباب و مسببات اين است كه هر معلولي علت خاص و هر علتي معلول مخصوص دارد.

از طرفي سنت خدا اين است كه هيچ مردمي از بدبختي به خوشبختي نميرسند مگر اين كه عوامل بدبختي را از خود دور سازند و بالعكس، يك ملت خوشبخت را خدا بدبخت نميكند مگر آن كه خودشان موجبات بدبختي را براي خود فراهم آورند. اين قانون خدا است: ان الله لا يغير ما بقوم حتي يغيروا ما بانفهسم؛(3) خدا قانون خود را عوض نميكند. ما بايد خودمان را عوض كنيم. ما غرق در جهالتيم. در فساد اخلاق غوطه وريم. هيچ گونه وحدت و اتفاق نداريم. تقوا و خداترسي نداريم. در عين حال توقع داريم خدا طبق آن چه ميل ما است، عمل نمايد!

خداوند متعال اسباب خوشبختي و بدبختي را در اختيار همگان قرار داده و راه را از چاه مشخص نموده است. بقيه كارها برعهده خود ما است: انا هديناه السبيل اما شاكراً و اما كفوراً؛ ما راه را مشخص كردهايم. انسانها يا شكرگزارند و در مسير هدايت قدم مينهند و يا ناشكور و در مسير ضلالت راه ميروند.

انواع غذاها، ميوهها، آبها و خوراكيها را آفريده است و عقل هم به انسان داده و راه تشخيص و علم و تجربه را به انسان آموخته است. بقيه امور كه منتهي به سعادت يا بدبختي ميشود، به دست خود ما است. ما ميتوانيم از غذاهاي خوب و مقوّي استفاده كنيم، همان طور كه ميتوانيم از هرويين و مواد افيوني استفاده كنيم. ميتوانيم دوا بخوريم يا سم بنوشيم. ميتوانيم دنبال كار و كاسبي و تلاش برويم و ميتوانيم تنبل و قرقر و بي هنر در يك گوشه خود را كل و مزاحم و سربار جامعه قرار دهيم. ميتوانيم به راه عبوديت و بندگي خدا برويم و ميتوانيم به راه اطاعت از شيطان و هواهاي نفساني قدم بنهيم. اينها همه به اختيارخود ما است. اگر به مسير گمراهي و بدبختي قدم نهاديم، بعد كه دچار بدبختي شديم، ديگر نبايد داد و فريادمان بلند شود كهاي خدا! چرا اين طور كردي! اين چه خدايي است! اگر خربزه خورديم، بايد پاي لرزش بنشينيم. كسي كهبا دست خود سم مينوشد، آن وقت كه دلش زير و رو ميشود و درد تمام وجودش را فرا ميگيرد، ديگر حق ندارد داد و فريادش بلند شود: اي خدا! چرا اين طور و آن طور است!

بنابراين ما نبايد هرنقص و كمبودي را از خدا ببينيم.

پينوشتها:

1 - عدل الهي، ص 128.

2 - قمر (54) آيه 49.

3 - رعد (13) آيه 11.